Bassie? De naam Bassie kreeg ik toegedeeld bij mijn laatste werkgever Vegro, doordat mijn toenmalige collega Jasper, alias Adriaan, en ik, op de werkvloer en onderweg er altijd een dolle boel van maakten. Zelfs hing er in “onze bus” een afbeelding van dit duo en in de organisatie waren we positief berucht.
Dagelijks reden we heel het land door en kwamen veel ellende tegen. Met onze humor en door er veel over te praten, konden we dit naast ons neerleggen, zodat je deze verhalen niet mee naar huis nam.

Eind 2013 ben ik van een dak afgevallen en dit was het einde van mijn carrière, zal ik maar zeggen. Nog geen 48 jaar en in revalidatiecentrum Rijndam, kreeg ik te horen, dat ik niet meer kon werken. Zelf was ik hier totaal niet van overtuigd, maar na diverse fysieke en cognitieve onderzoeken, was dit een gegeven, waar ik het mee moest doen. De eerste jaren had ik hier veel moeite mee, iedereen was aan het werk en zelf bezig met dagbesteding en vrijwilligerswerk, waar ik niet de benodigde voldoening uit kon halen.

In 2019 kwam ik Gertjan van der Linden tegen bij zijn ouders. Zijn moeder en mijn vrouw, waren collega’s in verzorgingscentrum Reyerheem. Ook waren Gertjan en ik vroeger klasgenoten, maar door zijn ongeluk en mijn vertrek uit het centrum van Ridderkerk, zijn we elkaar uit het oog verloren. Jaren later zien we elkaar weer… toeval? Toeval bestaat niet, zegt Gertjan altijd!

In de wekelijkse krant van Ridderkerk heb ik wel de berichten gelezen, dat Gertjan het goed deed in de sportwereld. Eerst met zwemmen en later met rolstoelbasketbal, maar verder was ik niet geïnteresseerd in sport. Gertjan vertelde met veel passie en enthousiasme, over zijn werk als bondcoach van de rolstoelbasketbalsters van TeamNL en over de stichting Basketball Experience NL (afgekort stichting BEN).
Toen volgde zijn vraag: “Waarom kom je niet bij ons werken?” Zo gezegd, zo gedaan. Bij de rolstoelbasketballers een vrijwilligerscontract getekend en bij stichting BEN inmiddels een aantal jaren lekker bezig met diverse werkzaamheden. Ik ben terecht gekomen in een voor mij onbekende wereld. De wereld van topsport! Inmiddels heb ik, als “sportbarbaar”, al vele mooie momenten, avonturen en hoogtepunten mogen meemaken. Toernooien en trainingen in Papendal, het EK in Spanje, de verbouwing en verhuizing van BEN naar Sprang-Capelle, opnames van de clip Up van Enorm, trainingskamp in Torrevieja, een jeugdrolstoelbasketbalkamp in Zwolle en zo kan ik nog wel even doorgaan…

Niet te vergeten, alle mensen, welke ik inmiddels heb leren kennen. Door mijn beperking, (her)ken ik niet iedereen, behalve de mensen, die ik regelmatig zie. Gelukkig gaat dit de laatste jaren beter, dus komt goed. Bij BEN leer ik stukje bij beetje, om sportrolstoelen te repareren en vind het leuk, om te doen. Deze bezigheden geven mij voldoening en waardering, om weer mee te kunnen draaien in de maatschappij.

In de jaren bij Vegro, schreef ik in De Papegaai, de maandelijkse nieuwsbrief, over onze  belevenissen.
Het leek mij een leuk idee, om dit weer ’s op te pakken en onder andere mijn kijk in deze wereld en bezigheden te beschrijven in de uitgave van de nieuwsbrief van BEN.

Natuurlijk zijn verhalen van andere vrijwilligers, sporters, coaches, scheidsrechters enz. ook van harte welkom, om eens een andere kant te belichten.
Je kunt je verhaal sturen naar: richard@basketballexperience.nl